Duchowość

Charyzmat salezjański został zapoczątkowany przez św. Jana Bosko. Jezus Chrystus Dobry Pasterz jest źródłem i wzorem w działalności dla członków Rodziny Salezjańskiej. Ks. Bosko poświęcił swoje życie dla młodych. W odpowiedzi na ich potrzeby, gdyż pochodzili z najniższych warstw społecznych, w 1841 r. założył Oratorium. Jest to miejsce gdzie dzieci i młodzież mogą spędzić bezpiecznie czas. Praca w Oratorium odnosi się do czterech płaszczyzn:

kościół – miejsce rozwijania swojej przyjaźni z Bogiem, Maryją i świętymi;
dom – poczucie bezpieczeństwa, akceptacji ze strony innych i możliwość nawiązania nowych przyjaźni;
szkoła – poszerza wiedzę i daje możliwość rozwijania swoich talentów;
boisko – miejsce zabawy i wypoczynku, gdzie dziecko może aktywnie spędzić czas.

Duch Salezjański charakteryzuje się podstawowymi cechami tj.:

umiłowanie młodzieży – poświęcenie dla nich czasu, uzdolnień;
praca i umiarkowanie – zachowanie równowagi pomiędzy codziennymi obowiązkami, a odpoczynkiem z zachowaniem pogodnego nastawienia do rzeczywistości.
miłość do Kościoła – wierność papieżowi, jego nauczaniu i współpraca z biskupami
pobożność maryjna – relacja z Maryją która jest Matką i Wspomożycielką
„daj mi duszę resztę zabierz” („da mihi animas cetera tolle”) – tak pracować, by zbawić swoją i innych duszę.

Rodzina Salezjańska posiada 31 gałęzi. Trzy podstawowe zostały założone przez ks. Bosko, czyli Salezjanie, Salezjanki oraz Salezjanie Współpracownicy.

Salezjanie (Towarzystwo św. Franciszka Salezego) zostali założeni w 1859 r. przez św. Jana Bosko we Włoszech, których celem jest praca z młodymi, zwłaszcza najuboższymi materialnie i duchowo, aby stali się dobrymi chrześcijanami i uczciwymi obywatelami. Prowadzą szkoły, oratoria, bursy, ośrodki młodzieżowe i powołaniowe, domy wychowawcze, wydawnictwa. Do Polski przybyli w 1898 r. Posiadają cztery inspektorie – wrocławską, krakowską, warszawską i pilską. W naszym kraju jest ich ok. 980, w świecie ponad 15 tysięcy i pracują w 132 krajach świata.

Salezjanki (Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki) zostały założone przez św. Jana Bosko wraz ze św. Marią Dominiką Mazzarello w 1872 r. w Włoszech. Siostry są żywym pomnikiem wdzięczności Maryi Wspomożycielki tzn. są wotum wdzięczności za łaski jakimi Bóg obdarzał ks. Bosko przez przyczynę Maryi Wspomożycielki. Zajmują się – tak jak Salezjanie – wychowaniem dzieci i młodzieży najbardziej potrzebującej. Przekazują charyzmat w wykonaniu żeńskim. Prowadzą szkoły, przedszkola, oratoria, domy dziecka. Są tam gdzie są młodzi i gdzie ich potrzebują. Do Polski przybyły w 1922 r. Obecnie jest ich ok. 400 i pracują w dwóch inspektoriach – wrocławskiej i warszawskiej. Siostry Salezjanki są w 94 krajach świata i liczą ponad 12 tysięcy.

Ks. Bosko stworzył system wychowawczy nazwany systemem prewencyjnym. Ma on zapobiegać złu już u podstaw i motywować do czynienia dobra. Lepiej jest uniknąć negatywnych doświadczeń niż później zetknąć się z ich konsekwencjami. Opiera się na trzech filarach:

rozum – myślenie, poznanie, poszukiwanie. Wychowawca poznaje wychowanka, jego sytuację, by lepiej mu pomóc się rozwijać – na płaszczyźnie z Bogiem i drugim człowiekiem, a także, by podjął pracę nad sobą.
religia – autentyczna, nie może być czymś uciążliwym, ale winna dawać radość i optymizm. Ks. Bosko poleca jako Przewodniczkę na drodze do świętości Maryję Wspomożycielkę.
miłość – pragnienie dobra drugiego człowieka, zaufanie, szczerość, poszukiwanie prawdy w klimacie miłości i wzajemnego zaufania.

Urodził się w Becchi we Włoszech 16 sierpnia 1815 r. Pochodził z ubogiej włoskiej rodziny i mieszkał w małej rolniczej wiosce. W wieku 2 lat zmarł mu ojciec Franciszek. Wychowywała go matka Małgorzata z domu Occhiena. Miał dwóch starszych braci – Józefa i Antoniego. W wieku 9 lat miał proroczy sen, przez który zrozumiał, że powinien poświęcić się wychowaniu młodzieży. Miał doskonałą pamięć. Jako dziecko zbierał mieszkańców okolicznych wiosek – prowadził dla nich zabawy, sztuczki cyrkowe, przeplatając wszystko modlitwą, pobożnym śpiewem czy dzielił się tym co zapamiętał z usłyszanego kazania w kościele. W 1835 r. wstąpił do seminarium duchowego w Chieri. Miał wiele trudności, jednak nie poddał się na obranej drodze. Został wyświęcony na kapłana w 1841 r. w wieku 26 lat.

Swoje wszystkie siły i czas poświęcił dla młodych, szczególnie dla najbiedniejszych, by mogli poznać i spotkać Boga. Jego wychowankiem był m. in. św. Dominik Savio. Dobry chrześcijanin i uczciwy obywatel – był to cel wychowawczy ks. Bosko w codziennej pracy z chłopakami. Siłę do posługi czerpał ze stałego zjednoczenia z Bogiem oraz z bezgranicznej ufności do Maryi Wspomożycielki, którą nazywał inspiratorką wszystkiego co go spotykało. Św. Jan Bosko był typem człowieka – działacza. Nauczał, katechizował, prowadził zabawy dla chłopców, pełnił obowiązki kapłańskie, sprawował sakramenty. „Przyrzekłem Bogu, że nawet ostatnie moje tchnienie będzie dla moich ubogich chłopców”. I tak było. Zmarł 31 stycznia 1888 r. w Turynie w wieku 75 lat.

Został beatyfikowany 2 czerwca 1929 r., a kanonizowany 1 kwietnia 1934 r. Przez papieża Jana Pawła II został nazwany Ojcem i nauczycielem młodzieży. Jego ciało spoczywa w Bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie.

Urodziła się 9 maja 1837 r. w Mornese w północnych Włoszech. Pochodziła z pobożnej i pracowitej rodziny. W wieku 15 lat zapisała się do Stowarzyszenia Córek Maryi Niepokalanej, gdzie rozpoczęła działalność apostolską wśród dziewcząt. Była dziewczyną silną fizycznie. W 1866 r. zaangażowała się w pomoc osobom zarażonym na tyfus. Później sama zachorowała na tę chorobę, która bardzo mocno wpłynęła na jej życie codzienne i duchowe. Doświadczyła słabości fizycznej, co popchnęło ją do otwarcia pracowni krawieckiej dla dziewcząt, gdzie uczyła je zawodu, modlitwy i miłości do Boga.

W 1864 r. spotkała ks. Bosko. Okazało się, że pomimo nieznajomości siebie działają w tym samym duchu – ks. Bosko z chłopakami, a Matka Mazzarello z dziewczętami. Razem z ks. Bosko założyła Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki. Jest uznawana jako współzałożycielka. Nie chciała nazywać się przełożoną. Mówiła, że Przełożoną jest Wspomożycielka, a ona może być wikarią. Kierowała Zgromadzeniem z wielką radością i prostotą. Uczyła swoje siostry dostrzegania Boga w codzienności. Zmarła 14 maja 1881 r. w wieku 44 lat. Została beatyfikowana 20 listopada 1938 r., a kanonizowana 24 czerwca 1951 r. Jej ciało spoczywa w Bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie.